Dodatkowa historia audio: Odol i silikon

Dr Richard Seifert był uważany za "chemika z łaski Boga" ze względu na swoje ogromne zdolności. Wynalazł Ester Salol i pomyślał, że można go używać jako płynu do płukania jamy ustnej. Opracował przepis w niedzielne popołudnie - prawdopodobnie bardziej dla zabawy niż czegokolwiek innego - i dał go swojemu przyjacielowi Karlowi Augustowi Lingnerowi. Ten z radością ją przyjął i od razu wpadł na genialny pomysł jej sprzedaży. Nazwał go Odol i sprzedawał w charakterystycznej butelce z szyjką wygiętą pod kątem prostym. Lingner stał się tak bogaty dzięki Odolowi, że nie tylko był w stanie wybudować willę na wzgórzu Loschwitz, ale także założył muzeum: Niemieckie Muzeum Higieny.

Innym bardzo utalentowanym chemikiem w fabryce Heyden był Richard Müller. Müllerowi dano dużą swobodę, jeśli chodzi o przedmiot jego badań. Przez pewien czas pracował nad chemią krzemu, która do tej pory była prowadzona wyłącznie naukowo, a nie komercyjnie. Müllerowi udało się naprzemiennie łączyć atomy krzemu z atomami tlenu, co doprowadziło do powstania pierścieniowych i łańcuchowych polimerów. Umożliwiło to osiągnięcie jakości i wydajności wymaganej do celów komercyjnych. Niemal w tym samym czasie chemik Eugen Rochow z USA również odkrył zasadę, która odtąd była znana jako synteza Müller-Rochow. Obaj spotkali się na sympozjum w Dreźnie w 1963 roku i zostali przyjaciółmi.