Nietoperz

Nie w wielkim mieście, nie w Wiedniu, Berlinie czy Dreźnie, ale na przedmieściach rozgrywa się »Die Fledermaus« Johanna Straussa. Wszystko jest blisko siebie, ludzie spotykają się cały czas, wieści szybko się rozchodzą.

Gabriel i Rosalinde von Eisenstein mieszkają na tym przedmieściu, które jest również miastem uzdrowiskowym. Nie są małżeństwem zbyt długo, a jednak ich wspólne życie zdążyło już nieco spowszednieć, wyblaknąć. Jedyne mocne kolory pochodzą z burzliwej, przedmałżeńskiej przeszłości pana von Eisensteina: nadmierne imprezy, skandale i łamanie prawa były bardzo zgodne z tęsknotą małego miasteczka za plotkami i dramatami, a teraz są zabawnymi elementami wspomnień i rozmowami o mieście.

Aby jednak przenieść ukochane plotki do teraźniejszości, w życiu pozornie czystej żony pojawia się odrobina koloru: dawny kochanek zostaje odnaleziony, a intryga jest już na dobrej drodze, by przynieść nowe zakazane owoce.

Wielka impreza z muzyką i tańcami stanowi tło dla inscenizacji niewierności, kłamstw, maskowania, zazdrości i zemsty. Wszyscy się tu odnajdują, wszyscy pod fałszywymi nazwiskami. Tańczą, śpiewają, flirtują, oszukują - i spotykają się ponownie następnego ranka w więzieniu.

Tekst operetki Richarda Genée i Carla Haffnera »Die Fledermaus« Johanna Straussa, wystawionej w Wiedniu w 1874 roku, opiera się na wodewilu: w »Le Revéillon« Henri Meilhaca i Ludovica Halévy'ego arystokraci, burżuazja i służba również bawią się na przyjęciu. Na koniec wszyscy zrzucają winę na szampana i - nawet jeśli sporo porcelany się potłukło - godzą się i padają sobie w szczęśliwe ramiona, wyczerpani i z porządnym kacem.