Alfred Bergmann

Jak mogło pachnieć w fabryce mydła i perfum? Delikatnie i subtelnie jak słynne mydło z mlekiem liliowym, kwieciście i kwiatowo jak początek wesołego miesiąca, a może cierpko i świeżo jak woda kolońska? Mydło jest wyznacznikiem dobrobytu i kultury danego kraju." Wiedział o tym nie tylko Justus von Liebig. W 1885 roku Bruno Bergmann założył w Dreźnie fabrykę mydła i perfum Bergmann & Co. Jego bratanek, Alfred Bergmann, urodzony 150 lat temu, 16 maja 1864 roku w Zittau, dołączył do firmy jako współwłaściciel w 1891 roku po ukończeniu szkolenia handlowego we Frankfurcie nad Menem i Berlinie.

W międzyczasie fabryka znalazła nową lokalizację we wschodniej części rozwijającego się miasta Radebeul przy Meißner Straße, gdzie prosperowała znakomicie. Dowodem na to było między innymi założenie filii w ówczesnych Austro-Węgrzech, Rosji, Belgii, Holandii i Szwajcarii. Oprócz mydeł do kąpieli, dla dzieci i do prania, balsamów do włosów, twarzy i golenia, produktów do koloryzacji zarostu i flakonów zapachowych, mydło z mlekiem lilii, wprowadzone na rynek w 1915 roku, szybko stało się bestsellerem dzięki otulającej, delikatnie pachnącej pianie. Mydło to miało stać się osobistym koniem hobbystycznym każdej kobiety - logo firmy, dwa skrzyżowane konie z kwiatem lilii pośrodku, zostało znalezione i pomogło fabryce osiągnąć świetną sprzedaż. Wybuch I wojny światowej (której 100. rocznica przypadała w 2014 roku) zakłócił jednak tę historię sukcesu. Chociaż produkcja bogatego mydła wydawała się niemożliwa z powodu braku tłuszczów, komitet wojenny postanowił kontynuować produkcję, choć w gorszej jakości.

Rezultat został niejednoznacznie zinterpretowany w języku wernakularnym jako "War Committee Soap". Niemniej jednak, produkcja wody perfumowanej trwała niemal nieprzerwanie. Również podczas II wojny światowej tłuszcze miały na celu zapewnienie ludziom raczej odżywiania niż higieny osobistej, i tutaj również, na polecenie "Reichsstelle für industrielle Fettversorgung" (RiF), hale fabryczne opuścił przypominający papier ścierny odpowiednik niższej jakości, który ludność kryptograficznie przemianowała na "Reinlichkeit ist Frevel" (alternatywna gra słów brzmiała "Reinigung ist fraglich") i który był bardziej odpowiedni do szorowania ciała. Chociaż obie wojny oszczędziły siedzibę firmy, rynek sprzedaży osiągnął dno. Ponadto utracone zostały fabryki zależne w Holandii, Belgii i Czechach. Co więcej, wkrótce po założeniu firmy obaj wyznaczeni właściciele wyjechali z NRD do Niemiec Zachodnich, skąd próbowali kontynuować działalność fabryki Radebeul, ale nie byli w stanie wykorzystać dawnych sukcesów. Zostały one ponownie odnotowane dopiero po 1955 roku, po tym jak firma została wcielona do typowych struktur NRD i połączona z Raseifa, tworząc VEB Steckenpferd.

Alfred Bergmann zmarł w 1928 roku w wyniku udaru mózgu. W nekrologu napisano "Nasz Alfred Bergmann miał tylko jedno pragnienie: Uczynić swoją firmę jedną z wiodących w Niemczech" Nie tylko aktywnie przyczyniał się do sprzedaży produktów za pomocą pamiętnego logo firmy, ale od samego początku skupiał się na reklamie i marketingu, tak aby podaż i popyt stale rosły. Umieszczał reklamy w prasie i na billboardach, wprowadził do obiegu znaczki reklamowe z motywami z bajek lub literatury klasycznej, a nawet skomponował utwór muzyczny specjalnie dla firmy, przebój "Mein Steckenpferd" autorstwa C. Alfredy. W ten sposób jego starania zostały spełnione, przynajmniej na kilka dziesięcioleci: Steckenpferd można było kupić w każdej aptece w Niemczech, nawet na Wschodzie. W 1902 r. król Saksonii oficjalnie podniósł fabrykę do rangi nadwornego dostawcy.

Ale każda historia pisze swoje własne prawa. W pewnym momencie ta historia sukcesu przemysłu Radebeul również wygasła i wkrótce po zjednoczeniu z "wind-ups", Steckenpferd przestał istnieć w 1991 roku. Dziś na terenie dawnej firmy znajduje się dyskont spożywczy.

Maren Gündel, archiwum miejskie

Opublikowano w: Dziennik Urzędowy maj 2014 r.