Sanatorium Bilz

Fragment "Stadtlexikon Radebeul":

Bilz-Sanatorium, także "Bilz' Natur-Heilanstalt" lub "Sanatorium Bilz" (Eduard-Bilz-Str. 53).

We wrześniu 1890 r. F. E. Bilz nabył rozległą posiadłość winiarską przy Strakenweg 86 w Oberlößnitz od wiedeńskiego prywatnego właściciela Richarda Strubella w celu założenia " uzdrowiska dla naturalnego stylu życia i leczenia" zgodnie z jego naukami naturopatycznymi.

Dwór z końca XVIII wieku z prasą do wina, piekarnią i stajniami został przekształcony w willę około 1840 roku i otoczony parkiem, w którym znajdowała się również tak zwana "wieża myszy" (obecnie ruina) na wzgórzu. Bilz przekształcił myjnię w salon kąpielowy, a oborę w łaźnię męską, a we wrześniu 1892 r. otrzymał licencję na prowadzenie sanatorium, początkowo dla 15 pacjentów.

Pierwszym dyrektorem medycznym został lekarz z Radebeul Julius Hermann Päßler. Ze względu na duże zapotrzebowanie, Bilz zlecił w 1894 r. budowę czteropiętrowego budynku uzdrowiskowego w stylu szwajcarskim ("Schloß Lößnitz") według planów firmy Gebr. Ziller, którego południowa fasada jest zbudowana z drewnianych loggii na całej długości. Spiczasta kopuła wieży nad osią środkową i dwuspadowe nadbudówki nadały domowi charakter zamkowy.

W latach 1895/96 wybudowano kolejne centrum uzdrowiskowe i łaźnię. W 1898 roku teren Jägerberg został również włączony do działalności sanatoryjnej, dzięki czemu na przełomie wieków sanatorium było jednym z największych tego typu w rejonie Drezna z ponad 150 łóżkami.

Bilz zasadził setki drzew owocowych, zbudował 20 kabin powietrznych i kilka obiektów sportowych na terenie sanatorium, które dzięki dodatkowym zakupom osiągnęło maksymalną powierzchnię 7,5 hektara, a także elementy wodne i rozległą sieć ścieżek. Sanatorium rozwinęło się również w centrum kulturalne dla społeczności Lößnitz dzięki regularnym koncertom na placu, a także festiwalom parkowym, winiarskim i różanym. W czasach swojej świetności, aż do I. I wojny światowej B.-S. odwiedzało ponad 400 gości rocznie.

Metoda leczenia Bilza opierała się na samouzdrawiających siłach pacjentów, które były wspierane przez naturalne środki. Kuracje powietrzne, zabiegi wodne, masaże i terapia ruchowa były stosowane w leczeniu chorób układu nerwowego, narządów oddechowych i trawiennych, metabolizmu, chorób serca, a także schorzeń urologicznych, ginekologicznych i dermatologicznych; uzdrowisko osiągnęło największy sukces z pacjentami cierpiącymi na choroby wewnętrzne i neurologiczne.

Personel medyczny obejmował renomowanych lekarzy i naturopatów, takich jak Paul Aschke, Otto Wagner i Eugen Bilfinger. Syn Bilza, Alfred, przejął zarządzanie kliniką w 1905 roku. Po śmierci założyciela w 1922 roku, B.-S. coraz bardziej borykało się z trudnościami ekonomicznymi.

Używany jako szpital rezerwowy Wehrmachtu od 1941 r., został zajęty przez Armię Czerwoną w 1945 r. i w dużej mierze zburzony. Budynki były następnie wykorzystywane jako zakwaterowanie w nagłych wypadkach, od 1946 r. jako siedziba Szkoły Finansowej Kraju Związkowego Saksonii, a od 1953 do 1991 r. jako szkoła z internatem dla Instytutu Kształcenia Nauczycieli "Edwin Hoernle". [...].

Pełny artykuł można przeczytać w "Stadtlexikon Radebeul. Podręcznik historyczny dla Lößnitz"